De quarterlife crisis: Hoe kleine keuzes levensbepalend voelen
Sophie legt haar gedachten en vragen op tafel
Voorbij mijn studententijd, maar nog aan de beginfase van ‘het leven’. Dat geeft mijn gevoelsmatige levensgraadmeter nu aan. Jawel, begin september werd ik 25 jaar. Net als 24 jaar voelt deze nieuwe leeftijd prima, ik voel me er comfortabel bij. Toch knaagt er iets aan me. Ik wil een heleboel dingen, maar kan mezelf niet ertoe zetten om een keuze te maken, omdat niets voelt als ‘de juiste’ keuze. Maar wat is ‘juist’? Bevind ik me in het grote cliché van de mid-20s crisis, oftewel de quarterlife crisis? In deze blog deel ik mijn persoonlijke struggle en vraag ik Frieda hoe zij de periode van 24 naar 34 jaar oud heeft ervaren.
Soms kan ik letterlijk een uur voor mijn kledingkast staan en dan nog niet weten welke outfit goed voelt. Iedere vrouw herkent zichzelf hier denk ik wel in, dus volgens mij hoef ik me daar niet druk om te maken. De laatste tijd maak ik me toch lichtelijk zorgen. Niet over het feit dat ik lang twijfel over wat ik wil dragen, maar meer uitgezoomd op wat ik wil in het algemeen. Met ‘algemeen’ bedoel ik: alledaagse persoonlijke keuzes, zoals het type kleding en kapsel waar ik mezelf mee identificeer, wat ik ga doen op een vrije dag en mijn eigen ‘moetjes’ (regelmatig sporten, het huis beter inrichten, etc) die ik maar niet afgewerkt krijg. Waarom weet ik niet wat ik wil, ik ken mezelf toch als geen ander? Precies. Maar de Sophie die ik voor ogen heb over bijvoorbeeld al 5 jaar, ken ik nog helemaal niet en dat is wat mij nu onzeker maakt.
Een goed voorbeeld van keuzestress is een vrije dag. Heerlijk, een vrije dag! Ik ben onafhankelijk en vrij om te doen wat ik wil. Juist deze vrijheid vind ik lastig. ‘Ik kan naar de IKEA gaan om een kast uit te zoeken voor het beddengoed. Een wandeling door de stad is ook een optie, dan ben ik er even uit.. of de auto pakken en een mooi bos opzoeken voor een fijne wandeling… of een vriendin vragen voor een kop koffie, kan ook.’ Hoe dan ook: ik wil de juiste beslissing maken voor mezelf. Zo blijven de opties mijn hoofd binnenstromen en zit ik rond 16uur nog binnen op de bank, verstijfd en teleurgesteld, omdat ik geen keuze heb kunnen maken, niets voelde als de juiste ‘volwassen’ keuze. Tijdverspilling en onnodig, maar zeker belangrijk voor mezelf om het de aandacht te geven en uit te zoeken hoe ik dit soort keuzemomenten een stuk makkelijker kan maken.
Ik probeer niet in hokjes te denken en til ik er ook niet zwaar aan, maar volgens uiteenlopende artikelen op internet lijkt dit fenomeen een naam te hebben: de quarterlife crisis. Hoewel het dubbel voelt om er een label aan te hangen, weet ik dat het oké is en er met mij nog heel veel andere leeftijdsgenoten zijn die uitvogelen wat ze willen, ieder op zijn eigen manier en snelheid. Nadat ik wat vriendinnen vertelde over dit artikel, bleek dat zij er ook mee tobben. Ik besloot dit artikel te schrijven om alles in mijn hoofd op een rijtje te zetten en Frieda een aantal vragen te stellen over haar ervaring van twintiger naar dertiger.
Frieda is 34 jaar. Ondanks dat we bijna 10 jaar schelen in leeftijd, voelt het niet als 10 jaar. Frieda heeft een zoontje en een koophuis.. Oké, dat zijn in mijn ogen wel echte dertigersstappen waar ik me voorlopig voor mezelf nog geen voorstelling van kan maken. In die zin merk ik wel een verschil. Uiteraard heeft ze meer levenservaring opgebouwd. In onze omgang merk ik daarentegen vrij weinig verschil. Frieda gaat naar festivals, heeft haar huis tof ingericht en draagt kleding die ik qua stijl bij wijze van spreken ook zou kunnen dragen. Ik herken mezelf in die aspecten, dus denk ik dat ik voor mezelf de lat te hoog leg in de zoektocht naar ‘volwassen’ keuzes.
Hoe voel jij je over jouw leeftijd Frieda, voel je je 34 jaar?
Frieda: ‘Eerlijk gezegd, niet echt! Ik moet ook altijd goed nadenken hoe oud ik ben, als dat aan mij wordt gevraagd.. (na het schrijven van dit artikel zal ik het wel onthouden denk ik, haha) Het voelt zelfs een beetje onwerkelijk om dan mijn leeftijd te zeggen. Ik voel me nog steeds als een twintiger, evenals de meeste van mijn vriendinnen trouwens! Wat wel een duidelijk verschil is met mijn jaren als twintiger, is dat ik mijzelf minder druk maak om bepaalde dingen, zoals wat anderen vinden, mijn kleding, hoe mijn haar zit etc. Maar dat heeft ook met het moederschap te maken denk ik; ik zorg immers ook voor iemand anders en heb minder tijd voor mezelf, waardoor ook minder tijd om hier tijd aan te besteden of over na te denken.’
Heb jij een overgang gemerkt tussen je 24e en 34e waarin je jezelf opnieuw of beter hebt leren kennen?
Frieda: ‘Tijdens deze periode hebben er aardig wat ingrijpende gebeurtenissen plaatsgevonden, zowel positief als negatief, waardoor ik geleerd heb hoe ik met bepaalde moeilijke situaties en uitdagingen omga. Dat is iets wat je moeilijk kunt voorspellen van jezelf, gaandeweg ontdek je hoe je hiermee omgaat. Door dat soort gebeurtenissen ben ik uiteindelijk alleen maar sterker geworden voor mijn gevoel en heb ik meer vertrouwen in mijzelf en ‘mijn basis’ gekregen.’
Kan je daar iets meer over vertellen?
Frieda: ‘Zo was ik eigenlijk al vrij jong volwassen, had voor mijn 25e al mijn eerste koophuis en woonde samen. Op mijn 28e heb ik deze relatie na 7 jaar verbroken en ben ik weer alleen gaan wonen. Daarna kregen mijn vriendinnen hun eerste kinderen, wat ik wel confronterend vond. Vriendschappen veranderen daardoor, je kunt niet even meer gaan stappen en hebt minder tijd voor elkaar. Ik werd al gauw opnieuw verliefd en in de jaren erna zijn we gaan samenwonen, hebben een huis gekocht en een zoon gekregen. Kort daarna werd mijn moeder ziek en hebben we helaas afscheid van haar moeten nemen..
Door dit soort gebeurtenissen word je jezelf er steeds meer van bewust wat er echt belangrijk is in het leven (namelijk Liefde, Leven en Genieten) en maak je jezelf steeds minder druk over ‘oppervlakkige’ dingen, denk ik.’
Hoe ervaar jij ons leeftijdsverschil, voelt het als 10 jaar?
Frieda: ‘Totaal niet, omdat we vaak op het zelfde denkniveau zitten en zo fijn kunnen samenwerken! Daarnaast heb ik ook veel van je geleerd, omdat je zo goed over dingen nadenkt. Persoonlijk denk ik dan ook dat de verschillen die er zijn, niet zozeer in het leeftijdsverschil zitten, maar meer in ons karakter. Zo ben ik meer een doener, jij een denker. Ik volg –denk ik- makkelijker mijn gevoel en ik denk dat jij meer nadenkt en de voor- en nadelen afweegt, waardoor je minder makkelijk tot bepaalde keuzes komt.’
Go with the flow! Maar hoe?
Omdat ik natuurlijk niet weet hoe ik me over 5 jaar zal voelen en hoe mijn leven er dan uitziet, weet ik voor mijn gevoel nog niks zeker en durf ik niet te kiezen voor wie ik nu wil zijn. Maar waarom zou ik me daar druk over maken, ik hoef toch niet alles in de hand te hebben? In deze tijd zijn we overal in no time van op de hoogte, als we iets niet weten, dan hebben we het vaak in enkele seconden online gevonden. Maar dit is bij wijze van spreken een ‘lange termijn vraagstuk’, waarvan het juist normaal is om niet alles de hele tijd uitgevogeld te hebben. En dat stukje ‘blur’ in de nabije toekomst, maakt mij onzeker. Hoe ga ik hier nu mee om?
Frieda, wat zou jij als ‘ervaren’ dertiger adviseren?
Frieda: ‘Volg je gevoel, blijf trouw aan jezelf. Voelt iets goed, dan is het goed. Geniet van alle fijne, mooie dingen in je dagelijks leven en maak je minder druk om wat je omgeving denkt. Bij twijfel kan je jezelf afvragen; ‘Wil ik dit echt?’ Zoek het antwoord in jezelf, niet in de mening van een ander of via Google… Neem ook de tijd voor jezelf. Bijv. door creatief aan te rommelen, te wandelen of sporten. Activiteiten die je als vanzelf mindful maken. Daarmee versterk je je eigen basis en het vertrouwen in jezelf, je eigen kunnen. Zo werkt dat voor mij tenminste..’
Wat ik ga doen is het volgende:
Ten eerste verdeel ik de vraagtekens in mijn hoofd over een langere periode. Wie ben ik over 5 of 10 jaar? Dat zal de tijd leren. Als ik nu stap voor stap kleine keuzes maak, gebaseerd op waar ik me goed bij voel en mezelf hiervoor de tijd geef, voelt dat goed aan. Prima, in die blauwe trui voel ik me goed, hij staat mooi, dus dan zal het vast een goede keuze zijn. Ik moet eigenlijk meer op mezelf durven vertrouwen. En op een vrije dag? Dan bedenk ik de avond ervoor wat ik als eerste ga doen, dan volgt de rest vanzelf. Als ik eenmaal de deur uit ben, stroomt alle nieuwe energie binnen en voelt het allemaal wat minder zwaar, de eerste keuze is al gemaakt!
Herken jij jezelf hier (een beetje) in?
Laat dan een reactie achter, als je wilt natuurlijk!
Meer lezen? Check dan dit en dit artikel. 🙂